Vaarwel

Definitief afscheid nemen valt altijd zwaar. Het went nooit.  Ook al zie je het van ver aankomen.

Eenvoudigweg afscheid nemen van een persoon waar je als kind naar opkeek, waar je bewondering voor had en die je heel graag zag, krijg je in je leven niet geleerd.

Afscheid nemen van de laatste persoon van een hele generatie, is bovendien definitief een bladzijde omslaan – ja, zelfs een boek toe doen.

Een boek, dat vol staat van verhalen waar wij, verwend als we tegenwoordig zijn, niet eens half van kunnen inschatten wat het met een mens doet.

Want wie, van onze generatie, kan zich inbeelden wat het doet om op je 14de verjaardag van school geplukt te worden om voortaan in weer en wind, zomer en winter, dag en nacht, op een dobberende vissersloep ergens voor de kust van Ijsland vis te moeten gaan vangen?  En op een haar na stormen te overleven?  Vele malen door het oog van de naald te kruipen tijdens bombardementen op zee in de periode 40-45.  Een beter leven te gaan zoeken aan de andere kant van de wereld, om 4 jaar later terug te komen – met dezelfde koffers die 4 jaar daarvoor nog vol dromen zaten, maar dan uitpuilden van de desillusies. Maar ook levenswijsheid.  Ondertussen 5 kinderen grootbrengend.  Een zelfstandige zaak starten. En mislukken.  Weer gaan vissen.  En om later als kapitein van een opleidingsschip te gaan werken.  Elke dag op zee.  Overleverd aan de natuur.

Op latere leeftijd heeft zijn lichaam – dat niets anders gedaan had dan te werken, werken en werken – nog een paar ernstige en levensbedreigende gezondheidsproblemen  overwonnen.

En dat is maar het topje van de ijsberg …

Al die beproevingen, die deel uitmaken van het leven, leidden ertoe dat het lichaam en geest moe waren. De laatste paar jaar werd het moeilijk. Heel moeilijk.  In zijn hoofd, in zijn hart.  En voor iedereen rond hem.

Maar als we die laatste paar jaar vergeten, dan krijgt hij in ons hart zeker zijn plaatsje in de eregalerij van gemiste personen.

Of om het met een vissersterm te zeggen:

Vaar wel.