28 dagen in februari is een persoonlijk fotoproject, waarbij ik de alledaagse dingen des leven fotografeer, met de nadruk op mijn kinderen Johannes en Myrte, met behulp van om het even welk apparaat dat foto’s maakt ….
… met in dit geval een Nikon D3 met 50 mm f1.4 lens.
OK, ik beloof dat dit de laatste post zal zijn waarin ik het over een jarige zoon zal hebben. Na zijn verjaardag zelf en zijn feestje van gisteren was het vandaag tijd voor de familie om bij mekaar te komen voor een hapje, een drankje en wat gezellig taart eten.
De dag begon vrij goed. Of moet ik zeggen “nacht”, want toen ik gisteren avond laat nog eens ging kijken naar onze slapende kroost – en vooral wou nagaan hoe het met Johannes zijn koorts gesteld was – deed hij even zijn ogen open, stamelde iets in de zin van “papa, ik ben al 30% beter dan daarstraks”, en draaide zich om en sliep verder.
Sprakeloos wordt een mens daarvan.
‘s Ochtends was hij dan heel sterk verdiept in een boekje dat hij gekregen had met zijn feestje gisteren. Er stond in hoe je vliegtuigen moet maken uit een blad papier …. een voltreffer (zowel het boekje, als sommige “inslagen” van de zelfgemaakte vliegtuigen). Maar goed, ik dwaal af….
Eveneens een voltreffer zijn de “pareltjes” die ze onlangs kregen en waar ze nu regelmatig mee spelen. Ze zijn dan zo zoet, de kinderen … je hoort ze nauwelijks (behalve wanneer een van hen – ik noem geen namen, Johannes – besluit om tijdens een onbewaakt moment van de andere stilletjes aan de andere haar figuurtje verder te werken). Maar goed, ik dwaal af….
Een hoogtepunt van de dag – althans voor de kinderen – was de overhandiging van twee reuze lollies die de peter van Johannes uit het zonnige Alicante had meegebracht. Een voor zus en een voor de jarige. De smaak en kleurvastheid van de gekregen lollies werd dan ook vrij snel grondig getest (en de stevigheid van het gebit van de kindjes ook uiteraard). Maar goed, ik dwaal af ….
Daarna was er nog het “le moment suprème”, met name het uitblazen van de kaarsjes op de verjaardagstaart. Daar waar het grote vuurstokje uiteraard niet moest uitgeblazen worden – maar wat wel voor een “wauw” effect zorgde bij een 6-jarig kind en omstaanders – begon onze grote man met het uitblazen van de kaarsjes. Het feit dat het hier fopkaarsjes betrof – kaarsen die na het uitblazen weer spontaan in vlam schieten – zorgde voor wat hilariteit bij de omstaanders, maar voor grote ernst en toewijding bij Johannes. Blazen, blazen en blazen … die kaarsjes moesten uit – wat uiteindelijk ook lukte!
Tot slot werd besloten om nog wat te spelen met een mooi stuk houten speelgoed die Johannes gekregen heeft van zijn nonkel …. om weer met wat koorts in bed te kruipen.
Het wordt nog een lange maand, die kortste maand van ‘t jaar.
Foto’s verwijderd op vraag van de kinderen – 31/05/2017 . ‘t Heeft lang geduurd … 🙂