Tijdens een workshop maakte ik onderstaand beeld van Max. Hiervoor gebruikte ik eens geen softbox of paraplu als lichtomvormer, maar een douchegordijn. Een wat? Ja, een douchegordijn.
Ik hing het semi-transparant doek (dat eigenlijk ontworpen was om als douchegordijn dienst te doen – but what’s in a name) op aan een groot ophangsysteem (zo iets met 2 statieven en een dwarsligger), plaatste een reportageflits (of 3, want 1 zou te weinig vermogen opleveren) aan de ene zijde van het gordijn en mijn model Max aan de andere zijde van het gordijn. Onder de grote foto zie je de setup.
Het resultaat was een mooi, zacht rembrandt-licht. Door het gebruik van het semi-transparant douchegordijn werd het harde licht van de kleine flitsers verzacht, omdat het verspreid werd over een heel groot oppervlak. Een groter oppervlak dan de grootste softbox die ik zelf heb.
Door de lichten verder weg van het douchegordijn te plaatsen had ik het licht via het gordijn nog groter kunnen maken, waardoor het licht nog zachter had kunnen zijn. Maar op een bepaald ogenblik kom je in een situatie terecht waar je lichten zo ver weg staan van het douchegordijn en zo veel licht tegengehouden wordt door het gordijn, dat je niet voldoende licht hebt om je onderwerp – je persoon – te belichten.
Niettemin werd het licht van 3 harde flitsers omgevormd tot zacht licht. Het zachte licht leidde tot onderstaand portret van Max.
